10 Nisan 2010 Cumartesi
13 Mart 2010 Cumartesi
Unplugged Sergisi ve Video Sanatı’nda Ütopik Bir Arayüz ve Farklı Kimlikleri Buluşturma Girişimi Olarak Videoist
 |
| Ferhat Satıcı, Çağrı Saray, Hülya Özdemir, Suat Öğüt, Kristina Kramer, Manzara Perspektive Gallery, Unplugged Sergisi |
Video Sanatı’nda Ütopik Bir Arayüz ve Farklı Kimlikleri Buluşturma Girişimi Olarak Videoist
Fırat ARAPOĞLU
Post-modernizm, çoğulcu ifadenin oluşum ve gelişimini destekleyen politikaları ile günümüzde alternatif ve kolektif sanat girişimlerinin daha fazla görünür olmasını sağlamaktadır. Sisteme alternatifler getirmek ve hatta onu dönüştürmek, yapıbozuma uğratmak amacı ile yola çıkan inisiyatifler de, bu bağlamda çalışmakta, işler üretmekteler.
 |
| Unpluggged Sergi Açılışı |
Sistemle dolaysız bir bağa sahip olmamak ve bununla birlikte, kurumsallaşmış anlamda sanat-olmayan bir bağlamı sunabilmek, bağımsız bir sanatçı girişimi olabilmenin başlıca koşullarından. Ancak bu şekilde aktivist bir yapı sergilenebilir ve kapitalist ilişkiler ağındaki enformasyon akışı içerisinde “kültürel bir parazit” yaratılabilir. Bağımsız bir sanatçı inisiyatifi bu şekilde hiyerarşi ve iktidar gibi modernist söylemlere bir alternatif geliştirebilir ancak. Bu tespitler bize alternatif girişimlerin şu niteliklere sahip olmaları gerektiğini gösteriyor: Mikro çıkışlar yaratmak, günlük yaşama müdahale etmek, bilgi – iktidar ilişkisini yapıbozuma uğratmak ve bunu bir manifesto ile ortaya koymak.
2003 yılından itibaren kendilerinin gerçekleştirdiği ya da bir parçası olarak yer aldıkları etkinliklerde, Ferhat Satıcı ve Hülya Özdemir’in öncülüğündeki Videoist girişiminin, yukarıda belirtilen birçok niteliğe sahip olduğu görülmektedir. Latince kökenli “görüyorum” anlamına gelen “videre”den (görmek) türeyen video ve İstanbul’un kısaltması olarak ist’in birleşmesi ile adı oluşan “Videoist”, 2003’te ilk etkinliğini Kargart ve Galeri X’te gerçekleştirip, İstanbul’un her iki yakasında görünür olarak, arada bir köprü oluşturabilmişti. Etkinlik Ferhat Satıcı, Melik İskender ve Hülya Özdemir’in organizasyonunda, iki firmanın sponsorluk desteğinde gerçekleştirilmiş ve 29 sanatçı katılmıştı: Amir Bey, Ceren Oykut-Murat Ertel, Çağrı Saray, Elif Atalay, Ethem Özgüven, Extra Mücadele, H. Fatih Kızılgök, Ferhat Satıcı, Ferhat Özgür, Genco Gülan, Hülya Özdemir, İrem Arıkan Aydınonat, Kaya Hacaloğlu, Kemal Tufan, Kurucu Koçanoğlu, Maria Sezer, Melik İskender, Mikkel Sktoldan, Nancy Atakan, Nazan Azeri, Neriman Polat, Onur Eroğlu, Seçkin Uysal, Simla Zorlutuna, Tan Cemal, Vicdan Nalbur Taşdemir, Zeynep Per, Yeşim Özsoy Gülan.
Videoist’in başlangıcındaki amaçlarından birisi de, video çalışan sanatçıların bir arada sunulması arzusuydu ve bunu başardılar. Seçilen yerli ve yabancı sanatçılarla bir dokümantasyon oluşturma amacı güden girişim, hiyerarşisiz ve iktidarsız çalışma prensibi ile küratöryel pratiklere alternatifler sunmayı da amaçlamaktaydı – halen de bu devam ediyor. Elbette bağımsız girişimler sponsor desteklerinden mahrum kalma riski taşırlar; aksine bol bütçeli, kurumsallaşmış yapıların etkinlikleri, birçok sanatçıyı bünyelerine katarak, daha rahat organizasyonlara sahne olur. Ama sanat-yaşam ikiliğinin ortadan kaldırılması, bağımsız sanatçı inisiyatiflerinin temel amacıysa, alternatif girişimlerden beklenen de mümkün olduğu oranda öncü (avangard) bir sanatçı-birliği tipi çizebilmeleri ya da bu tutkuyu gösterebilmeleridir. Videoist, kanımca, bunu başarabilen bir yapıda ve sistemin yönettiği değil, sistemi yönlendirmeye çalışan bir girişim olarak dikkat çekmekte.
4 yıl edimlerini ara veren (2003-2007) ve bir nevi, güncel sanat ortamı içinde bir katharsis (arınma) süreci geçiren Videoist, ikinci etkinliğini 2007’de İstanbul Modern, Goethe Enstitüsü ve Diyarbakır Kültür Merkezi’nde gerçekleştirdi. Videoist2’nin bu ikinci etkinliklerinde sanatçı sayısını düşürdüğü gözlenmişti. Bu olumlu bir yaklaşım, zira videoların birçok sanatçı katılımı ile arka-arkaya gösterildiği etkinlikler, daha “demokratik” ve çoğulcu bir yapı sergiler gibi görünür, ama birçok loop’lamalardan ya da uzun süreli kayıtlardan oluşan çalışmaların varlığı ve tematik olarak politik, oyun kökenli ya da başlı başına grafiksel/resimsel öğeleri sunan üretimlerin eşzamanlı sunumları, bir görsel bombardıman oluşturma ve izleyiciyi “bağlamsız” bırakma tehlikesi taşır - 28. Uluslararası İstanbul Film Festivali’nde küratörlüğünü Yekhan Pınarlıgil’in yaptığı “Düzende (çok) Küçük Bozukluklar” başlıklı video sunumu tam da bu karmaşadan kaçınamamanın sunumuydu. Videoist2’nin seçkisinde ise şu sanatçılar yer aldı: Christine Gensheimer, Çağrı Saray, Extramücadele, Fatih Aydoğdu, Gülsün Karamustafa, Hülya Özdemir, Kaya Hacaloğlu, Mürteza Fidan ,Neriman Polat, Nooshin Farhid, Susanne Albrecht, Timo Katz, Yasemin Özcan Kaya, Yeni Anıt.
 |
| Unplugged Sergisi Genel Görünüm |
Videoist’in önemli bir niteliği, gezici bir yapıda olması. Bu taşınabilirlik avangard ve neo-avangardlardan günümüze gelen bir “festival” mantığının mirasıdır. Taşınabilirlik, sadece gösterim salonları ve galeriler ile kısıtlı kalmayarak, videonun sistemi hack’leme niteliğini birçok mekanda sunabilmesine olanak sağlar. “Sanat Benim Oyun Alanım” isimli etkinlikle Maçka’da Tershane’de Cotton Av video-ses performansı, Çağrı Saray, Fatih Aydoğdu, Hülya Özdemir, Nooshin Farid, Suat Öğüt, Susanne Albrecht ve Yeni Anıt ile yer alan Videoist, 2008 Kasım’ında Almanya’da, Literatür Festivali kapsamında Marlburg ve Giessen’de sergilemede bulundu, 13 sanatçıdan oluşan bir seçki ile. Ardından da Beral Madra’nın küratörlüğünde Huarte Çağdaş Sanat Merkezi’ndeki (İspanya) “As All These Happens” başlıklı etkinlik içerisinde Fatih Aydoğdu, Yeni Anıt, Vjdubai dj2010, Hülya Özdemir, Ferhat Özgür, Neriman Polat ve Çağrı Saray’ın işleri ile yer aldı.
Videoist’i İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti etkinlikleri kapsamında Beral Madra direktörlüğünde gerçekleştirilen Taşınabilir Sanat Projesi içerisinde de gördük. Bu proje kapsamında Tuzla, Kartal ve Ümraniye Kültür Merkezleri’nde merkez-dışı bölgelerde görünür olan girişim, İstanbul’un ücra bölgelerindeki izleyicilere ulaşmaya çalıştı. Proje içerisinde Susanne Albrecht, Yeni Anıt, Nancy Atakan, Fikret Atay, Fatih Aydoğdu, Martin Dege, Nooshin Farhid, Alen Floricic, Christine Gensheimer, Kaya Hacaloğlu, Gülsün Karamustafa, Timo Katz – Jan Fuchs, Dj Nabucco Vj2010, Suat Öğüt, Hülya Özdemir, Ferhat Özgür ve Çağrı Saray’ın çalışmaları sergilendi. Videoist 2010 yılını Kadırga Sanat Üretim Merkezi’ndeki “Neye Alternatif” başlıklı 1. Uluslararası Sanatçı İnisiyatifleri İstanbul Buluşması’na katılarak ve Contemporary İstanbul Fuarı’nda Hülya Özdemir, Çağrı Saray ve Yeni Anıt videoları ile “Videocube” standında yer alarak tamamladı.
Ferhat Özgür’ün tespiti ile video sanatı ülkemizde 1990 sonrası küreselleşme süreci içerisinde Türkiyeli genç sanatçılar tarafından benimsenmiş ve alternatif olmakla özdeşleştirilmiştir. Bu aşamada Ayşe Erkmen, Şükran Aziz, Gülsün Karamustafa, Şükran Moral gibi isimler videoyu çalışmalarında kullanırken, Muammer Bozkurt, Genco Gülan, Vahap Avşar, Alper Ulaş, Neriman Polat, Kutluğ Ataman, Ömer Ali Kazma, Canan Şenol, Esra Ersen, Hale Tenger, Halil Altındere, Şener Özmen gibi isimlerle video sanatı oldukça yaygınlaşmış ve uluslararası bir platforma da taşınmaya başlamıştır.
Videoist de bu sürecin 2000’li yıllardaki ayağını oluşturan bir inisiyatif olarak tespit edilebilmektedir. Bağımsız bir girişim olması ve kar amaçlı bir kuruluş olmaması nedeni ile alternatif olabilme kriterlerini taşımakta ve gezici yapısı ile sanat yaşam arasındaki ikiliği ortadan kaldırmaya çalışmaktadır. Öte yandan sanatçılar ve video işlerinin sunumunda birçok farklılığı bünyesinde barındırması – bugüne kadar 45 sanatçı ve sanat projesi -, sanatın demokratik yönünü vurgulama çabasının bir göstergesidir. Özerk bir yapılanma olarak, iktidar olma/yaratma düşünceleri yok ve “minör” olma/kalma stratejileri de post-modern bir politikanın izleği içerisinde yer aldıklarını gösteriyor.
Videoist’in bütüncül bir video sanatı sunumu yerine, parçalanmışlıkları göstermesi, zamanları birbirine karıştırması ve gezici yapısı, zamanı ve mekanı yapıbozuma uğratma stratejisine sahip olduğunun bir ispatıdır. Çizgisel zamana ihtiyaç duyan her bilim gibi sanat tarihinin kalıplarına, döngüsel zamanda sanatı ön plana koyarak kapılmamaya çalışıyor. Ayrıca salt video değil, farklı üretim birimlerini bünyesinde barındıran ortamlararasılık (intermediality) kapsamında video heykel, video enstalasyon gibi alanları da görünür kılma arzusundalar. Bu minvalde, 13 Mart’ta açılışı gerçekleştirilecek Manzara Perspektif’teki “Unplugged” sergisinde, bir videonun bitmiş iş olarak ortaya çıkışının arkaplanını, diğer bir deyişle video çalışmalarının gelişiminin bir haritasını gösterebilmek amacı ile Hülya Özdemir, Çağrı Saray, Suat Öğüt, Yeni Anıt, Ömer Ali Kazma ve Ferhat Özgür’ün katılımı ile bir sergi gerçekleştirilecek. Sergide bir video işinin gelişim çizgisinin çizimler, metinlerine, objeler gibi materyallerine (bir nevi pre-prodüksiyon sürecine) şahit olunabilecek.
 |
| Ali Kazma, Time Notes |
 |
| Çağrı Saray, Kırmızı Oda Sekanslar |
Alternatiflerin yapısını göstererek yazıya başlamıştım. Alternatif-miş gibi duran girişimlerin temelde iki özellikleri tespit ediliyor günümüzde: Birincisi sanat yolu ile sistem içerisinde bir bilgi sunmayı iddia etmezlerse, eleştirmen oklarından kaçabilmeye çalışıyorlar (“cool” bir duruş sergileme çabası ve post-modern kayıtsızlık). İkincisi sanat ve yaşam arasındaki ikiliği silermiş gibi davranarak, çağdaş sanat dünyası tarafından sanatsal olmamakla da suçlanamıyorlar (Diğer bir deyişle asıl amaçları olan “sanatın” yanına, yaşam çeşnisini ekleyerek avangard-mış gibi yapmak). Öte yandan günümüz çağdaş sanat dünyasındaki ilişkiler oldukça karmaşık bir yapı sunmakta ve bu ilişkiler, birçok sergileme, projeler, bienaller, akademik toplantılar, sempozyumlar ve bunun gibi etkinliklerle görünür oluyorlar. Bu karmaşıklaşma bir an gözlemlenirse akla ilk gelen şu oluyor: Bu kadar girift ilişkiler ağında, paradigmaların ömrü ne kadar uzun olabilir ki? Bunun belki de en kestirme cevabı, uzun soluklu bir ağ yaratabilmek ve tutku ile onu canlı tutmaya çalışmak olacaktır ve Videoist bunu 2003’ten beri sürdürmeye çalışıyor. Girişimin diğer önemli avantajı ise bir “söze” sahip olmaları. Sanatın günümüzdeki ekonomi politiği içerisinde, her şeye rağmen kendi sözlerini ve videolarını sisteme sunuyorlar; diğer bir deyişle sanatçılar video çekiyor, videolar sanatçıları değil.
23 Şubat 2010 Salı
unplugged
VİDEOİST
UNPLUGGED BASIN BÜLTENİ (Eng Text Below)
Manzara Perspectives, VİDEOİST'in 'unplugged': “gorüntünün fragmanlaşmış doğasından bir arkaplan akustiğine geçiş'' sergisini sunmaktan mutluluk duyar.
VİDEOİST bu sergide monitörlerin, projeksiyonların ve oynatıcıların fişini
çeker. Elektriği keserek Videoist, materyali ve hareketli imgelerin maddi
olmayan arkaplanlarını sorgular ve seçilmiş video işlerin süreçlerini, erken
gelişim aşamalarını görselleştirir. Bu aşamalardan çizimler,
metinler, nesneler ve notlar gibi türemiş materyaller serginin esas
unsurlarını oluşturular ve başlangıç noktalarına ve yaklaşımlara işaret
eder, video sanatçılarının stratejilerini ve üretim süreçlerini tematize
ettiği gibi medyumun üstüne düşünceleri de tematize ederler. Bu materyaller
final ürünü olan videoyu tasvir etmezler ama bağımsız işler olarak
kendilerini temsil ederler.
''Zaman Notları'' işinde Ali Kazma, hareketli imgenin temel yapısı olarak
zamanı çıkartır. ''Obstructions'' adlı video serisi üstüne çalışırken
kullandığı defterden çıkarttığı zamankodları, kurgu aşamasında önemli bir
rol oynadığı gibi, kendi çalışma süreçlerini görselleştiren bir metod
oluşturur.
Fatih Aydoğdu, videosu ''Diglossia'' nın tektek karelerini, çizgisel imge
sekansının haritasını çıkartır veya şifresini çözer gibi bir yerleştirme
şeklinde gösterir.
Sinema ve filmlerin klasik üretim modelini Suat Öğüt ve Çağrı Saray farklı
yollarla ele alır. Suat Öğüt'ün ''Tüketim Pratikleri'' videosu için
hazırladığı storyboard'dan (hikaye izleği) çıkarttığı dokuz çizimi
sanatçının çalışma pratiğini tasvirler. Sinema filmlerinin üretim süreçleri
ile doğrudan ilişkilidir. İlk etapta Öğüt tek tek sahnelerin ve dekorların
çizgi romana benzer iki boyutlu görselleştirmelerinin planını belirten bir
storyboard yaratır.
Çağrı Saray'ın ''Kırmızı Oda'' videosunda temel unsur teşkil eden el ile
yazılmış senaryosu ayrıca ''Sekans 30, 31, ve 32'' için temeldir ki videoda
göründüğü gibi senaryo betimlediği imgelere çevrilmemiş fakat imgenin
kendisi olmuştur. Bölünmüş storyboarduna benzer olarak Saray senaryonun üç
sekansının parçalarını gösterir.
Ferhat Özgür Video işlerinde güncel toplumsal ve kültürel fenomeni öznel
referans sistemleri ile birleştirir. Özgür'ün ''Bridgend Onyedi'' adlı video
işinin başlangıç noktası Bridgend'da (İngiltere) bir yıl içinde (Şubat
2007-Şubat 2008) intihar etmiş gençlerin medyadan alınmış 17 portresidir.
Hülya Özdemir, ''Resmi Hafıza Kaybı'' adlı işinde materyalin bir başlangıçnoktası olmasını ve materyalin potansiyelini son yaptığı videonun
materyallerini geliştirip bağımsız bir yerleştirmeye dönüştürerek gösterir.
Heryerde aynı şeylerin yapıldığı bir dünyada her şeyi satan ve her şeyin
sahtesini yapabilen müzeler bilginin güce dönüşmesini sağlayan kaleminde
sahtesini yapabilirmi?
Sanatçının Mal Beyanı''nda Yeni Anıt, Videoist'in geçmişini ve
temel özelliklerini, Videoist'in 2003'ten beri mobil ve bağımsız bir proje
olarak varolduğunu belirterek gösterir.
Unplugged sergisine katılan sanatçılar: Fatih Aydoğdu , Yeni Anıt , Ali Kazma, Çağrı Saray, Hülya Özdemir , Ferhat Özgür,Suat Öğüt.
12 Mart 2010 da Manzara Perspektif sanat galerisinde açılışı gerçekleşecek olan sergi 12 Nisan 2010 tarihine kadar Tatar Beyi Sokak 27
Kuledibi — Beyoğlu — İstanbul adresinde görülebilir.
Kristina Kramer
Çev:Başak Kaptan
Manzara Perspectives is happy to present the exhibition „unplugged: a transition from the fragmented nature of the image to a background acoustic“ by VIDEOIST.
In this exhibition VIDEOIST unplugges monitores, projectors and players. By cutting off the electricity VIDEOIST questions the material and immaterial backgrounds of moving images to visualise early development stages and processes of selected video works. Materials deriving from these stages such as drawings, texts, objects and notes become the core elements of the exhibition and point on approaches and starting points, thematise the work processes and strategies of video artists as well as reflections on the medium itself. These materials do not illustrate the final product video but stand for themselves as independent works.
In the work „Time notes“ Ali Kazma extracts time as basic structure of the moving image. The timecodes taken from his notebooks while working on the video series „Obstructions“ become a method to visualize the own working processes as timecodes play an essential role in the editing.
In form of an installation Fatih Aydoğdu shows single frames of his video „Diglossia“ as decoding or mapping of the linear image sequence.
The cinema and the classical mode of production of films are taken up by Suat Öğüt and Çağrı Saray in different ways. The nine drawings by Suat Ögüt form the storyboard for his video "Consumption Practices" and illustrate the working practise of the artist which is directly related to production processes of motion pictures. As a first step Öğüt creates a storyboard that implies the planning of individual scenes and settings in a two-dimensional visualization, similar to a comic.
The handwritten scenario, that is a central element in the video „Red Room“ by Çağrı Saray is also the basis for „Sequence 30, 31 and 32“. Whereas in the video the scenario is not converted into the images it describes, but becomes the image itself, Saray visualizes in the three sequences parts of the scenario, similar to a fragmented storyboard.
In his video works Ferhat Özgür combines current social and cultural phenomena with subjective reference systems. Taken from the media, the 17 portraits of young suicides from Bridgend (UK), who have all commited suicide within one year (February 2007-February 2008), are the starting point of Özgür video work "The Seventeen Bridgend".
The material as a starting point and its potential shows Hülya Özdemir in her work "Resmi Hafıza Kaybı" (Official Memory Loss), as she develops materials of her last video into an independent installation.
In "Artist's Declaration of Property" Yeni Anıt visualises the basic characteristics and the background of VideoIst that exists as a mobile and independent project since 2003.
Kristina Kramer
unplugged:
ein Übergang von der zersplitterten Natur des Bildes zum akustischen Hintergrund
In dieser Ausstellung zieht VİDEOİST den Stecker von Monitoren, Projektoren und Abspielgeräten,
um frühe Entwicklungsstadien und Entstehungsprozesse von Videoarbeiten zu
visualisieren. Materialien aus diesen Phasen wie Zeichnungen, Texte, Objekte und Randnotizen
werden zu den wichtigsten Elementen der Ausstellung und zeigen Herangehensweisen
und Ausgangspunkte, thematisieren die eigenen Arbeitsprozesse und Strategien
von Videokünstlern sowie Reflektionen über das Medium selbst. Sie stehen nicht illustrativ
neben dem Endprodukt Video, sondern für sich als eigenständige Arbeiten.
In „Time Notes“ extrahiert Ali Kazma Zeit als Basisstruktur bewegter Bilder. Aus seinen
Notizbüchern für die Videoreihe „Obstructions“ entnommene Timecodes die beim Editieren
der Videos eine zentrale Rolle spielen, werden zu einer Methode, um die eigenen Arbeitsprozesse
zu offenbaren.
Fatih Aydoğdu zeigt in einer Installation einzelne Frames seiner Videoarbeit „Diglossia“
(Zweisprachigkeit) als Entschlüsselung und Analyse der linearen Bildfolge.
Das Kino sowie die klassische Produktionsweise von Kinofilmen werden von Suat Öğüt
und Çağrı Saray auf unterschiedliche Weise aufgegriffen. Die 9 Zeichnungen von Suat
Öğüt bilden das Storyboard zu seinem Video “Consumption Practices” und veranschaulichen
die Arbeitsweise des Künstlers, mit der er sich direkt auf Produktionsabläufe von
Kinofilmen bezieht, in einem Storyboard die Planung einzelner Szenen und Einstellungen
in einer zweidimensionalen Visualisierung, ähnlich einem Comic, umzusetzen.
Das handgeschriebene Szenario, das zentrales Element in der Videoarbeit „Red Room“
von Çağrı Saray ist und dort eben nicht in Bilder umgesetzt, greift der Künstler für „Sequenz
30, 31 und 32“ auf und entwickelt eine eigenständige Visualisierung.
Ferhat Özgür kombiniert in seinen Videoarbeiten aktuelle sozialpolitische und kulturelle
Phänomene mit subjektiven Bezugssystemen. Die 17 in den Medien veröffentlichten Portraits
jugendlicher Selbstmörder aus dem Walisischen Bridgend (UK), die sich alle innerhalb
eines Jahres (von Februar 2007 bis Februar 2008) das Leben genommen haben, sind
der Ausgangspunkt von Özgürs Videoarbeit „Bridgend The Seventeen“.
Das Material als Ausgangspunkt und dessen Möglichkeiten zeigt Hülya Özdemir in ihrer
Arbeit „Resmi Hafıza Kaybı“ (Official Memory Loss) in der sie Materialien aus ihrem letzten
Video zu einer eigenständigen Arbeit weiterentwickelt.
In der Arbeit „Artist’s Declaration of Property“ (Eigentumserklärung des Künstlers) visualiert
Yeni Anıt die Grundzüge und Hintergründe des Projektes VİDEOİST, das als mobiles
und unabhängiges Projekt seit 2003 besteht.
Unplugged
Görüntününün fragmanlaşmış doğasından bir arkaplan akustiğine geçiş:
“Genellikle her çağda, yapısı gereği o çağın iç gerçeklerini ifade etmeye en uygun -ya da daha çağdaş bir söylemi tercih ederseniz- belirli bir dönemin ya da Sarter’cı deyişle “nesnel nevrozu’nun” belirtilerini en zengin biçimde sunabilen ayrıcalıklı bir biçim ya da tarzın bulunduğu ileri sürülür” (Post-Modernizm,F.Jameson S.113 Y.K.Y yayıncılık)
Bu form eğer film ise video nun gerçekliği ile film arasında farklar aslında bulanık bir yorumu açık bırakıyor. Video’nun ses ile ilgili dolaysız önceliksiz yapısı onun farkını ortaya koyuyor ancak bu konuda aynı kitap tan alacağım bir parçada Jameson;
“Orta Avrupalı Yahudi yazarların Almanca yazma ile Yiddish dilinde yazma arasındaki geçirdikleri tereddüt üzerine yaptığı bir tartışmada Kafka, bu iki dilin, bir birinden diğerine doyurucu bir biçimde çevrilemeyecek ölçüde yakın olduklarını belirtir. Bu durumda , film kuramı – tabii herşeyden önce böyle bir şey varsa- video kuramı arasında ilişki içinde bu tür bir benzetme yapılmak istenebilir.” diyor ardından,
Video’nun filmin mirasını almış ancak ona farklı anlam katmanları katmış olan dolayımsız yapısıyla , tv merkezli -karşı yada içinde- olan bu üretimin çözümlemeye yönelik adımları atarken video nun medya yı eleştiren manipülatif tv ye karşı demokratik video sanatı düşüncesini tekrar ele alabiliriz.
Video’yu prizden çekip arkaplan akustiğini ortaya koyan , metinsel ilişkilerden, tasarımsal süreçlere, göstergelerin kaydedilip olduğu gibi gösterildiği hazır görüntü işlerin oluşumundan, kurgusal fikirlerin oluşturulmasına, video’nun bütün süreçlerini görünür kılmayı amaçlamaktadır.
Unplugged Video Sanatı üreten sanatçıların yapıtlarının gelişiminin bir haritasını çıkarmak için Video nun fişe takılmadan önceki oluşumunun bilgisini sergilemek istiyor. Bu bilginin tanıkları olarak çizimler,metinler objeler filmin oluşum aşamasındaki her materyal serginin ana malzemesidir.
Sergiye katılan sanatçılar: Fatih Aydoğdu , Yeni Anıt , Ali Kazma, Çağrı Saray, Hülya Özdemir , Ferhat Özgür,Suat Öğüt.
12 Mart 2010 da Manzara Perspektif sanat galerisinde açılışı gerçekleşecek olan sergi 12 Nisan 2010 tarihine galerinin adresi olan Tatar Beyi Sokak 27
Kuledibi — Beyoğlu — İstanbul adresinde görülebilir.
http://www.manzara-perspectives.com/
Videoist
Ferhat Kamil Satıcı, 11 kasım 2009 Çarşamba.
25 Kasım 2009 Çarşamba
12 Kasım 2009 Perşembe
videoist alternatif to what?
Alican Durbaş
42 artist initiatives from different countries participate to the 1st International Artist Initiatives İstanbul Meeting. "Videoist" is one of these. Below you will find the answers given by "Videoist" to our questions regarding the ocassion... Motivation: Our motivation is to meet with domestic and foreign artist initiatives, to present our projects, to get to know their projects and research the ways to develop collaborative work. When: 2003 Where: Mobile What: Video art, actual art Who: Hülya Özdemir, Ferhat Satıcı, Çağrı Saray How: Collective group work Why: We research the possibilities of new exhibition/screening on actual art by creating a documentary perspective of the video art, the approaches to find out the meaning layers of artworks, the possibilities of alternative, non profit organisation which focus on the artist. Context: Commercialisation, curatorial practices... Ambition: We don’t have such an ambition.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)