'kamu'nun iki gölgesi:ekran ve uzam münih spiegel video arşivinde

http://www.lothringer13.de/spiegel

Two Shadows of "The Public":
Screen and Space

Eröffnung:

Donnerstag, 22.7.2010,
ab 19 Uhr


Präsentation:
23.07.2010 - 18.09.2010

Hülya Özdemir und Ferhat Satici präsentieren die Istanbuler Initiative VIDEOIST mit Videokunst von Ali İbrahim Öcal, Ahmet Albayrak, Başak Kaptan, Çağrı Saray, Evrim Kavcar, Ferhat Özgür, Fikret Atay, Flo Kasearu, Hülya Özdemir, Nancy Atakan, Necmettin Tarkan, Özlem Uzun, Parça Tesirli, Suat Öğüt, Volkan Arslan, Yeni Anıt, Zeynep Erpolat

In unserer Doku-Reihe zeigen eir zur gleichen Zeit

Two Shadows Of ‘The Public’: Screen And Space

1-Ali İbrahim Öcal

Pound Along

3’57’’

2009

In the moving image obtained by filming the Turkish flag from an unusual angle, the flag is dancing, or “twisting/curling” to Çiftetelli music (a traditional, Oriental-style tune generally played at weddings and other ceremonies involving entertainment and dance) in the background. By displaying the object outside its usual context (with very “casual” music, typical of the gypsies and the non-elite and very much incongruous for the flag, which is almost a “sacred” object of respect for the “Turkish nation”) the video prompts the viewer to question the attributed values of the objects which, through political or social paradigms, acquire meanings beyond pure representation.

2- Başak Kaptan

Windshield Strategies

5’13’’

2008

Başak Kaptan’s work “Windshield Strategies” is a stop-motion video with two parts. The audience looks at a black and white view of the Bosphorous through a windshield. Animated objects and sounds transform this dusty, abandoned Serçe car covered with spiders into a stage. In the second chapter of the video, various stickers, which are indispensable accessories for truck drivers, are tagged one after the other on the windshield. As the oriental expressions come along, the “alien” voice in the background tries to translate them. Both situations point at the alienation resulting from an effort to translate the symbols specific to one culture to another language.

Derya Yücel, 2008

3- Özlem Uzun

Home

4 Videos

11’ 50’

2006 – 2009

The bus-stop as a public space is the focus of this project. Contrary to “home,” a space where belonging is extensively reflected, the bus-stop as a public space belongs to everyone and yet to no one. The project, realized by installing housewares in a bus-stop is presented as a document of the audience’s reaction to the converted image of the ordinary bus-stop which is transformed into a house.

It is planned that the project will be repeated in different districts/cities and reactions from different cultural/economic groups will be recorded.

4- Ferhat Özgür

I am Like This Seven Days of Week

1’ 20’’

2004

Ferhat Özgür says ‘I am Like This 7 Days of Week.’ For seven days (regularly), he chooses one car waiting at red light and attacks. All he has to do is to jump on the victim - I mean the car – to set foot on it, cross over and in a sense to continue on his way. This message of continuity is reminiscent of the mechanisms in the contemporary art system, the network of relations. Despite exciting events along the way, there is always someone who does not cheer up. This man who risks his health, mind and soul for no purpose, satirizes the notion of art that aims to change life and shock the viewer and once more demonstrates its eternal deadlock. Özgür - felicitously - does not articulate this act (and its logic) through concepts of rebellion (Hunera Berxwedani's “Serhildan” / the opposite direction of the thematic orientation of the rebellion practice). He invites the viewer to the great spectacle art presents through funny (tragicomic), simple and almost ordinary issues. I sort out the words "circus" and "acrobat."

(Şener Özmen, “They Must Have Gone Mad”, Free Kick [9^th Istanbul Biennial Hospitality Zone] exhibition catalog text, Art-İst Publications, İstanbul, 2002)

5- Yeni Anıt  

The Techniques of Advanced Driving

6’51’’

2010

Yeni Anıt’s “The Techniques of Advanced Driving” project is a trial to document the creation of a life guide with an automobile alternative to the manipulative nature of automobiles and highways - which manipulate masses and are plastic instruments in the heart of nature – and the solutions and problems presented by local positions.

6- Hülya Özdemir

Spatial Alienation

2’41’’

2010

Hülya Özdemir’s work is an attempt to measure a spatial environment that unites the concepts of public and art. Using a spatial method, she shows the practices of visual projection of an exhibition space (DEPO screening room) without viewers. The work constructs relationships between the public character of the exhibition space and its physical dimensions.

7- Suat Öğüt

Consumption Practices,

10’34’’

2009

The video “Consumption Practices” reflects on the condition of the individual in a society that is mainly focused on consumerism where the single one is reduced to one role and becomes a the character of an advertisement campaign. Especially in places like the big shopping malls and anonymizing supermarkets that are emerging more and more, this becomes visible. As Jean Baudrillard stated, ‘The hypermarket is already, beyond the factory and traditional institutions of capital, the model of all future forms of controlled socialization: retotalization in a homogeneous space - time of all the dispersed functions of the body, and of social life (work, leisure, food, hygiene, transportation, media, culture); retranscription of the contradictory fluxes in terms of integrated circuits; space .

8- Evrim Kavcar

Power Games (At the Outskirts of Town)

Animation, 1’ 40’’

2009

This animation is based on a true incident: The UEFA Championship League Final took place in İkitelli Atatürk Olympic Stadium in Istanbul in May 2005. On the day of the match, the neighbourhoods situated right across the stadium suffered a severe power cut. The power came back only 2 hours after the game was over. The animation transforms the irony of this particular event into a visual metaphor.

9-Volkan Aslan, Nancy Atakan

Neighbours

20’10’’

2009

Taking its name from the number of the shop, 5533 opened in the 5th Block of IMC in February 2008. Since then the space has hosted a variety of projects, initiatives, discussions and exhibitions. In 2009, an exhibition titled “Special Days and Weeks” was organized at 5533 together with sixteen other independent artist spaces and initiatives.

This event gave spectators a chance to become closely acquainted with artist initiatives in Istanbul. As a part of this project, 5533 interviewed their own neighbours as well as those of the initiatives located in a variety of different communities throughout the city about their view of the relationships of these spaces with their environments and their production and presentation practices.

Materialized jointly by Nancy Atakan, Volkan Aslan, and Hanife Ölmez, this video project was shown at 5533 and Berlin Kunstraum Kreuzberg / Bethanien in 2009.

Kamunun İki Gölgesi: Ekran ve Uzam/ Two Shadows of the 'Public': Screen and Space

VİDEOİST TÜTÜN DEPOSU’NDA !

Videoist - Depo işbirliği ile…

                                                Gülsün Karamustafa/Meydanın Belleği

Kamunun İki Gölgesi: Ekran ve Uzam

“Kamunun kitlesel kurulumu kendinden organize olan video sanatçısının melez ve bir o kadar da özgün sanatında önem kazanır. Sürdürülebilir üretim olarak tüketimin yerini karşı kamusallıkların ölçüldüğü ekran ya da gösterim alanları alır. Bir kamusal alan ölçüm kılavuzu olan video sanatı ve bir insiyatifi ortaya koyan video sanatçısı malum mirasın varisi ve

karşı kültürün mahdumu

konumuna yerleşir.” Videoist

9-13 Haziran 2010’da Tophane’deki Tütün Deposu’nda İstanbul Merkezli Gezici Video Sanatı İnsiyatifi Videoist’in gösterimleri Kamunun İki Gölgesi: Ekran ve Uzam başlığı ile gerçekleşecek. Videoist, sanatçıların kamusal alanda üretilmiş ya da kamusal alanı konu alan videolarına yer verecek.

Gösterime katılan sanatçılar:

Ahmet Albayrak, Yeni Anıt, Volkan Aslan, Nancy Atakan, Fikret Atay, Zeynep Erpolat, Başak Kaptan, Gülsün Karamustafa, Evrim Kavcar, Flo Kasearu, Ali İbrahim Öcal, Suat Öğüt, Hülya Özdemir, Ferhat Özgür, Necmettin Tarkan, Parça Tesirli, Özlem Uzun, Çağrı Saray.

9 Haziran 2010 Çarşamba günü saat 18:00’deki açılışın ardından saat 19:00’da yapılacak gösterimle başlayacak olan etkinlikte

10-11-13 Haziran 2010 tarihlerinde saat 12:00, 15:00 ve 18:00’de tekrarlar halinde gösterimler olacak

12 Haziran 2010 tarihinde sadece saat 12:00’de gösterim yapılacaktır.

Ayrıca gösterimlere paralel olarak sunum ve konuşmalar gerçekleşecektir:

10 Haziran 2010 Perşembe günü saat 16:30’da Nancy Atakan, “İnsiyatifler hakkında”,

12 Haziran 2010 Cumartesi günü saat 13.30’da Fırat Arapoğlu “Video’nun Radikal Dili”, saat 16.00’da Atıl Kunst, “Evden ve Sokaktan, Ne Evden Ne Sokaktan”,

13 Haziran 2010 Pazar saat 14:00’te Barış Acar, “‘Kamusal Alan’da Rastladım Sana:

‘Kamu’ ve ‘Alan’ Terimlerinin Dekonstrüksiyonu Aracılığıyla ‘Kamusal Alan’a Ulaşma Denemesi” başlıklı sunum ve konuşmaları yapacaklar.

Etkinlik Adresi: DEPO/ Tütün Deposu, Lüleci Hendek Caddesi, No. 12, Koltukçular Çıkmazı No.1, Tophane, İstanbul 

Kamunun İki Gölgesi: Ekran ve Uzam

 “Otoyol mühendisi ile televizyon  yönetmeni “dirençten kurtuluş” denebilecek bir şey yaratırlar, Mühendis engelsiz, çaba yada dikkat göstermeden hareket edilecek yollar tasarlar, yönetmen insanların pek fazla rahatsız olmaksızın herhangi bir şeye bakmalarını sağlamanın yollarını araştırır…Mesela planlamacılar otoyolların yerini belirlerken , trafiğin akışını çoğunlukla bir yerleşim bir iş bölgesinden tecrit edecek şekilde yönlendirir. Yada zengin ve yoksul kesimleri veya farklı etnik bölgeleri ayıracak şekilde yerleşim alanlarının içinden geçirirler.”[1]

Çağdaş metropollerdeki bu izolasyon olgusu toplumu farklı gruplara bölerken, insan bedeninin parçalı bir işlevsel makine olarak algılanmasını, toplumsal sınıflar arasında dokunulmayı, iletişimi azaltan rasyonel mimari ve şehirciliği, reklam ve kitlesel medyanın etkileri ile değerler sistemi olarak fiyat listelerini,  insanların kültürel çeşitliliğine basınç uygulayan bir varoluşu ve bütün bu durumları aşmayı zorunlu kılan bir kendini ifade etme ihtiyacını da beraberinde getiriyor.

Şehrin silüetinde beliren  ifade alanı   olgusu sayesinde estetik ve politik direniş,   hegemonik kamusallıkların  yerini demokratik karşı kamusallıkların oluşturduğu köklere bırakır. Bu kökler iletişimin ve direnişin aracısız bir mekanda meta fetişizminden uzak olarak gerçekleşme umudunun olabileceğini taşır.  İletişimin maddesi olarak kitle iletişim araçları da uzam’ın tanımı olan “Bir nesnenin uzayda kapladığı yer” yada Descartes’in deyişi ile “res extensa” ya dahil olarak gerçeğin sanal bir kurgusu konumunda kamusallığa eklemlenir.

Bu bağlamda halen en etkili kitle iletişim araçlarından olan tv’den bahsedecek olursak:

  “Televizyonla birlikte bilgiye ulaşma kolaylığı, propaganda gibi alanlarda televizyonun  başarısı toplum bilimcilerin bu alanı yeniden ele almasına, irdelemesine neden oldu. Sonuç: Televizyon iki yönlü etki yaratmaktaydı: Birincisi, televizyon yeni bir kamusal alandı ve bu da ekranın önünde olan çoğunluğu ilgilendirmekteydi.” (Bozkurt 2005 :78)

 Diğer bir taraftan kitleleri yönlendirme aracı olan televizyon, reklamlar, haberler ve yayın akışı sisteminin oluşturduğu altmetnin zihinlerde yarattığı bombardımanla çalışırken , bir makine olarak rıza veya talep üretiyordu. Bir çeşit tüketici profili sipariş eden sermaye, tv’nin yarattığı manipülasyonla hem bize ulaşan ve gerçek olarak algıladığımız haberleri filtreliyor hemde  tüketim kültürünü besliyordu. Tüketim kültürü ise yarattığı meta fetişizmi ile bireyleri  hedef değerlere yönlenmiş obsesif komplisif kişiliklere çeviriyordu.  

Bu durum, bizim tarih olgusundan uzaklaşmamıza ve hatırlama mekanizmamızın zayıflamasına sebep olur. Zamanın ve  mekanın parçalanarak sürekli şimdiye bölünmesi anlamına gelen geçici süreksizlik[2] durumu bizi gündelik yaşamlarımızı ve yargılarımızı oluşturan tarih olgusundan  kopuklaştırma mekanizması ile baş başa bırakır. Bu yüzden üst üste yığılmış ve birbiri ile izole olmuş gerçekliklerimizi demokratize olmuş , katmanları açılmış ve yeniden bağıntılanabilir biçime dönüştürmek önem kazanır. Yaratılan videotextler aracılığı ile kamusallığın sağladığı kavisler, karşı stratejilerin oluşturduğu katlanmalar ve izole olmuş bilginin diğer bilgiyle olan temasını sağlayabilir. Video sanatı bu noktada kendi eleştirel ve demokratik karşı medya tavrı ile beliren teknolojik araç olarak sokaktaki bir bildirinin izleyici  ile dolaysız kurduğu ilişkiye benzer metasız bir iletişim kurar.

Kamunun kitlesel kurulumu  kendinden organize olan  video sanatçısının melez ve bir o kadar da özgün sanatında  önem kazanır. Sürdürülebilir üretim olarak tüketimin yerini karşı kamusallıkların ölçüldüğü   ekran yada gösterim alanları alır.  Bir  kamusal alan ölçüm kılavuzu olan video sanatı ve bir insiyatifi ortaya koyan video sanatçısı malum mirasın varisi ve karşı kültür’ün mahdumu konumuna yerleşir.

… benim için melezliğin önemi iki orijinal andan üçüncünün doğması değildir. Benim için melezlik öteki pozisyonların doğmasına imkan veren “üçüncü uzam” demektir.( Homi K. Bhabha “The Third Space. İnterwiev with Homi Bhabha” Jonathan Rutherford(der), İdentity, Community, Culture Difference içinde  Londra, Lawrence& Wishart ,1990 s,211.)

Videoist,2010

---

[1] Richard Senneth, Ten ve Taş ,metis Y.E. S:13-14

[2] Temporal Discontiunity

Kültür : Videosuz bir video sergisi - Halkın Gazetesi BirGün

Kültür : Videosuz bir video sergisi - Halkın Gazetesi BirGün

Unplugged Sergisi ve Video Sanatı’nda Ütopik Bir Arayüz ve Farklı Kimlikleri Buluşturma Girişimi Olarak Videoist

Ferhat Satıcı, Çağrı Saray, Hülya Özdemir, Suat Öğüt, Kristina Kramer, Manzara Perspektive Gallery, Unplugged Sergisi

Video Sanatı’nda Ütopik Bir Arayüz ve Farklı Kimlikleri Buluşturma Girişimi Olarak Videoist

 
 

Fırat ARAPOĞLU

 
 

Post-modernizm, çoğulcu ifadenin oluşum ve gelişimini destekleyen politikaları ile günümüzde alternatif ve kolektif sanat girişimlerinin daha fazla görünür olmasını sağlamaktadır. Sisteme alternatifler getirmek ve hatta onu dönüştürmek, yapıbozuma uğratmak amacı ile yola çıkan inisiyatifler de, bu bağlamda çalışmakta, işler üretmekteler.

Unpluggged Sergi Açılışı

Sistemle dolaysız bir bağa sahip olmamak ve bununla birlikte, kurumsallaşmış anlamda sanat-olmayan bir bağlamı sunabilmek, bağımsız bir sanatçı girişimi olabilmenin başlıca koşullarından. Ancak bu şekilde aktivist bir yapı sergilenebilir ve kapitalist ilişkiler ağındaki enformasyon akışı içerisinde “kültürel bir parazit” yaratılabilir. Bağımsız bir sanatçı inisiyatifi bu şekilde hiyerarşi ve iktidar gibi modernist söylemlere bir alternatif geliştirebilir ancak. Bu tespitler bize alternatif girişimlerin şu niteliklere sahip olmaları gerektiğini gösteriyor: Mikro çıkışlar yaratmak, günlük yaşama müdahale etmek, bilgi – iktidar ilişkisini yapıbozuma uğratmak ve bunu bir manifesto ile ortaya koymak.

2003 yılından itibaren kendilerinin gerçekleştirdiği ya da bir parçası olarak yer aldıkları etkinliklerde, Ferhat Satıcı ve Hülya Özdemir’in öncülüğündeki Videoist girişiminin, yukarıda belirtilen birçok niteliğe sahip olduğu görülmektedir.  Latince kökenli “görüyorum” anlamına gelen “videre”den (görmek)  türeyen video ve İstanbul’un kısaltması olarak ist’in birleşmesi ile adı oluşan “Videoist”, 2003’te ilk etkinliğini Kargart ve Galeri X’te gerçekleştirip, İstanbul’un her iki yakasında görünür olarak, arada bir köprü oluşturabilmişti. Etkinlik Ferhat Satıcı, Melik İskender ve Hülya Özdemir’in organizasyonunda, iki firmanın sponsorluk desteğinde gerçekleştirilmiş ve 29 sanatçı katılmıştı: Amir Bey, Ceren Oykut-Murat Ertel, Çağrı Saray, Elif Atalay, Ethem Özgüven, Extra Mücadele, H. Fatih Kızılgök, Ferhat Satıcı, Ferhat Özgür, Genco Gülan, Hülya Özdemir,  İrem Arıkan Aydınonat, Kaya Hacaloğlu, Kemal Tufan, Kurucu Koçanoğlu, Maria Sezer, Melik İskender, Mikkel Sktoldan, Nancy Atakan, Nazan Azeri, Neriman Polat, Onur Eroğlu, Seçkin Uysal, Simla Zorlutuna, Tan Cemal, Vicdan Nalbur Taşdemir, Zeynep Per, Yeşim Özsoy Gülan.

Videoist’in başlangıcındaki amaçlarından birisi de, video çalışan sanatçıların bir arada sunulması arzusuydu ve bunu başardılar. Seçilen yerli ve yabancı sanatçılarla bir dokümantasyon oluşturma amacı güden girişim, hiyerarşisiz ve iktidarsız çalışma prensibi ile küratöryel pratiklere alternatifler sunmayı da amaçlamaktaydı – halen de bu devam ediyor. Elbette bağımsız girişimler sponsor desteklerinden mahrum kalma riski taşırlar; aksine bol bütçeli, kurumsallaşmış yapıların etkinlikleri, birçok sanatçıyı bünyelerine katarak, daha rahat organizasyonlara sahne olur. Ama sanat-yaşam ikiliğinin ortadan kaldırılması, bağımsız sanatçı inisiyatiflerinin temel amacıysa, alternatif girişimlerden beklenen de mümkün olduğu oranda öncü (avangard) bir sanatçı-birliği tipi çizebilmeleri ya da bu tutkuyu gösterebilmeleridir. Videoist, kanımca, bunu başarabilen bir yapıda ve sistemin yönettiği değil, sistemi yönlendirmeye çalışan bir girişim olarak dikkat çekmekte.

4 yıl edimlerini ara veren (2003-2007) ve bir nevi, güncel sanat ortamı içinde bir katharsis (arınma) süreci geçiren Videoist, ikinci etkinliğini 2007’de İstanbul Modern, Goethe Enstitüsü ve Diyarbakır Kültür Merkezi’nde gerçekleştirdi. Videoist2’nin bu ikinci etkinliklerinde sanatçı sayısını düşürdüğü gözlenmişti. Bu olumlu bir yaklaşım, zira videoların birçok sanatçı katılımı ile arka-arkaya gösterildiği etkinlikler, daha “demokratik” ve çoğulcu bir yapı sergiler gibi görünür, ama birçok loop’lamalardan ya da uzun süreli kayıtlardan oluşan çalışmaların varlığı ve tematik olarak politik, oyun kökenli ya da başlı başına grafiksel/resimsel öğeleri sunan üretimlerin eşzamanlı sunumları, bir görsel bombardıman oluşturma ve izleyiciyi “bağlamsız” bırakma tehlikesi taşır - 28. Uluslararası İstanbul Film Festivali’nde küratörlüğünü Yekhan Pınarlıgil’in yaptığı “Düzende (çok) Küçük Bozukluklar” başlıklı video sunumu tam da bu karmaşadan kaçınamamanın sunumuydu. Videoist2’nin seçkisinde ise şu sanatçılar yer aldı: Christine Gensheimer, Çağrı Saray, Extramücadele, Fatih Aydoğdu, Gülsün Karamustafa, Hülya Özdemir, Kaya Hacaloğlu, Mürteza Fidan ,Neriman Polat, Nooshin Farhid, Susanne Albrecht, Timo Katz, Yasemin Özcan Kaya, Yeni Anıt.   

Unplugged Sergisi Genel Görünüm

Videoist’in önemli bir niteliği, gezici bir yapıda olması. Bu taşınabilirlik avangard ve neo-avangardlardan günümüze gelen bir “festival” mantığının mirasıdır. Taşınabilirlik, sadece gösterim salonları ve galeriler ile kısıtlı kalmayarak, videonun sistemi hack’leme niteliğini birçok mekanda sunabilmesine olanak sağlar. “Sanat Benim Oyun Alanım” isimli etkinlikle Maçka’da Tershane’de Cotton Av video-ses performansı, Çağrı Saray, Fatih Aydoğdu, Hülya Özdemir, Nooshin Farid, Suat Öğüt, Susanne Albrecht ve Yeni Anıt ile yer alan Videoist,  2008 Kasım’ında Almanya’da, Literatür Festivali kapsamında Marlburg ve Giessen’de sergilemede bulundu, 13 sanatçıdan oluşan bir seçki ile. Ardından da Beral Madra’nın küratörlüğünde Huarte Çağdaş Sanat Merkezi’ndeki (İspanya) “As All These Happens” başlıklı etkinlik içerisinde Fatih Aydoğdu, Yeni Anıt, Vjdubai dj2010, Hülya Özdemir, Ferhat Özgür, Neriman Polat ve Çağrı Saray’ın işleri ile yer aldı.

Videoist’i İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti etkinlikleri kapsamında Beral Madra direktörlüğünde gerçekleştirilen Taşınabilir Sanat Projesi içerisinde de gördük. Bu proje kapsamında Tuzla, Kartal ve Ümraniye Kültür Merkezleri’nde merkez-dışı bölgelerde görünür olan girişim, İstanbul’un ücra bölgelerindeki izleyicilere ulaşmaya çalıştı. Proje içerisinde Susanne Albrecht, Yeni Anıt, Nancy Atakan, Fikret Atay, Fatih Aydoğdu, Martin Dege, Nooshin Farhid, Alen Floricic, Christine Gensheimer, Kaya Hacaloğlu, Gülsün Karamustafa, Timo Katz – Jan Fuchs, Dj Nabucco Vj2010, Suat Öğüt, Hülya Özdemir, Ferhat Özgür ve Çağrı Saray’ın çalışmaları sergilendi. Videoist 2010 yılını Kadırga Sanat Üretim Merkezi’ndeki “Neye Alternatif” başlıklı 1. Uluslararası Sanatçı İnisiyatifleri İstanbul Buluşması’na katılarak ve Contemporary İstanbul Fuarı’nda Hülya Özdemir, Çağrı Saray ve Yeni Anıt videoları ile “Videocube” standında yer alarak tamamladı.

Ferhat Özgür’ün tespiti ile video sanatı ülkemizde 1990 sonrası küreselleşme süreci içerisinde Türkiyeli genç sanatçılar tarafından benimsenmiş ve alternatif olmakla özdeşleştirilmiştir. Bu aşamada Ayşe Erkmen, Şükran Aziz, Gülsün Karamustafa, Şükran Moral gibi isimler videoyu çalışmalarında kullanırken, Muammer Bozkurt, Genco Gülan, Vahap Avşar, Alper Ulaş, Neriman Polat, Kutluğ Ataman, Ömer Ali Kazma, Canan Şenol, Esra Ersen, Hale Tenger, Halil Altındere, Şener Özmen gibi isimlerle video sanatı oldukça yaygınlaşmış ve uluslararası bir platforma da taşınmaya başlamıştır.

Videoist de bu sürecin 2000’li yıllardaki ayağını oluşturan bir inisiyatif olarak tespit edilebilmektedir. Bağımsız bir girişim olması ve kar amaçlı bir kuruluş olmaması nedeni ile alternatif olabilme kriterlerini taşımakta ve gezici yapısı ile sanat yaşam arasındaki ikiliği ortadan kaldırmaya çalışmaktadır. Öte yandan sanatçılar ve video işlerinin sunumunda birçok farklılığı bünyesinde barındırması – bugüne kadar 45 sanatçı ve sanat projesi -, sanatın demokratik yönünü vurgulama çabasının bir göstergesidir. Özerk bir yapılanma olarak, iktidar olma/yaratma düşünceleri yok ve “minör” olma/kalma stratejileri de post-modern bir politikanın izleği içerisinde yer aldıklarını gösteriyor.

Videoist’in bütüncül bir video sanatı sunumu yerine, parçalanmışlıkları göstermesi, zamanları birbirine karıştırması ve gezici yapısı,  zamanı ve mekanı yapıbozuma uğratma stratejisine sahip olduğunun bir ispatıdır. Çizgisel zamana ihtiyaç duyan her bilim gibi sanat tarihinin kalıplarına, döngüsel zamanda sanatı ön plana koyarak kapılmamaya çalışıyor. Ayrıca salt video değil, farklı üretim birimlerini bünyesinde barındıran ortamlararasılık (intermediality) kapsamında video heykel, video enstalasyon gibi alanları da görünür kılma arzusundalar. Bu minvalde, 13 Mart’ta açılışı gerçekleştirilecek Manzara Perspektif’teki “Unplugged” sergisinde, bir videonun bitmiş iş olarak ortaya çıkışının arkaplanını, diğer bir deyişle video çalışmalarının gelişiminin bir haritasını gösterebilmek amacı ile Hülya Özdemir, Çağrı Saray, Suat Öğüt, Yeni Anıt, Ömer Ali Kazma ve Ferhat Özgür’ün katılımı ile bir sergi gerçekleştirilecek. Sergide bir video işinin gelişim çizgisinin çizimler, metinlerine, objeler gibi materyallerine (bir nevi pre-prodüksiyon sürecine) şahit olunabilecek. 

Ali Kazma, Time Notes

Çağrı Saray, Kırmızı Oda Sekanslar

Alternatiflerin yapısını göstererek yazıya başlamıştım. Alternatif-miş gibi duran girişimlerin temelde iki özellikleri tespit ediliyor günümüzde: Birincisi sanat yolu ile sistem içerisinde bir bilgi sunmayı iddia etmezlerse, eleştirmen oklarından kaçabilmeye çalışıyorlar (“cool” bir duruş sergileme çabası ve post-modern kayıtsızlık). İkincisi sanat ve yaşam arasındaki ikiliği silermiş gibi davranarak, çağdaş sanat dünyası tarafından sanatsal olmamakla da suçlanamıyorlar (Diğer bir deyişle asıl amaçları olan “sanatın” yanına, yaşam çeşnisini ekleyerek avangard-mış gibi yapmak). Öte yandan günümüz çağdaş sanat dünyasındaki ilişkiler oldukça karmaşık bir yapı sunmakta ve bu ilişkiler, birçok sergileme, projeler, bienaller, akademik toplantılar, sempozyumlar ve bunun gibi etkinliklerle görünür oluyorlar. Bu karmaşıklaşma bir an gözlemlenirse akla ilk gelen şu oluyor: Bu kadar girift ilişkiler ağında, paradigmaların ömrü ne kadar uzun olabilir ki? Bunun belki de en kestirme cevabı, uzun soluklu bir ağ yaratabilmek ve tutku ile onu canlı tutmaya çalışmak olacaktır ve Videoist bunu 2003’ten beri sürdürmeye çalışıyor. Girişimin diğer önemli avantajı ise bir  “söze” sahip olmaları. Sanatın günümüzdeki ekonomi politiği içerisinde, her şeye rağmen kendi sözlerini ve videolarını sisteme sunuyorlar; diğer bir deyişle sanatçılar video çekiyor, videolar sanatçıları değil.

 
 

Yeni Anıt ,Sanatçının Mal Beyanı

Ferhat Özgür, Bridgent Seventeen

Suat Öğüt, Tüketim Pratikleri

Hülya Özdemir, Resmi Hafıza Kaybı

Fatih Aydoğdu, Diglossia